Τεχνολογία Α'Γυμνασίου - Τηλέγραφος του Siemens

Στα μέσα της δεκαετίας του 1840 άρχισε η πρώσικη στρατιωτική διοίκηση να μελετάει την αντικατάσταση των οπτικών τηλεγράφων με ηλεκτρικούς. Αυτές τις προσπάθειες πληροφορήθηκε ο αξιωματικός του πυροβολικού Werner Siemens(Ζήμενς, 1816-1892) και παρουσίασε το 1846 ένα μοντέλο τηλεγράφου που είχε κατασκευάσει ως ερασιτέχνης ερευνητής. Επρόκειτο για μια βελτιωμένη παραλλαγή του τηλεγράφου με δείκτη του Γουίτστοουν. Βασική αρχή λειτουργίας αυτού του τηλεγραφικού συστήματος ήταν ότι στον πομπό και στο δέκτη γύριζε σύγχρονα ένας δείκτης πάνω σε μια πλάκα με τα γράμματα του αλφαβήτου, τα οποία ήταν σημειωμένα πάνω σε πλήκτρα με διακόπτη. Με το πάτημα κάθε γράμματος (πλήκτρου) διακοπτόταν το ρεύμα και η κίνηση του δρομέα και αυτή η διακοπή μεταδιδόταν στον δέκτη. Ο χειριστής του δέκτη κατέγραφε τα σημεία (γράμματα) που σταμάταγε ο δείκτης και είχε μπροστά του το μήνυμα. Κάθε συσκευή ήταν ταυτόχρονα πομπός και δέκτης, οπότε ο όγκος και το κόστος των συσκευών ήταν μικρό. Πλεονέκτημα αυτής της επινόησης ήταν ότι δεν χρειαζόταν κωδικοποίηση, άρα μπορούσε να στείλει ή να λάβει τηλεγραφήματα οποιοσδήποτε.  Οι πρώτες συσκευές αυτού του τηλεγράφου δείκτη του Ζήμενς κατασκευάστηκαν από τον βιομήχανο Johann Georg Halske (Χάλσκε, 1814-1890) στο Αμβούργο.  Η εταιρία που ιδρύθηκε γι' αυτό το σκοπό ονομάστηκε «Siemens & Halske» και ήταν η πρώτη μιας σειράς εταιριών που είχαν ως πρώτο το όνομα του Ζήμενς. Μετά το β' παγκόσμιο πόλεμο ενοποιήθηκαν όλες αυτές οι εταιρίες σε μια πολυεθνική εταιρία με επωνυμία Siemens AG.  Την ίδια χρονιά που παρουσιάστηκαν σε εμπορικές εκθέσεις οι τηλέγραφοι του Ζήμενς, είχε φτάσει στη Γερμανία και ο τηλέγραφος του Μορς. Η απλούστερη κατασκευή αυτού του τηλεγράφου, η σχετικά εύκολη εκμάθηση του κώδικα, η δημιουργία επαγγελματιών τηλεγραφητών και άλλα σχετικά, οδήγησαν στην αποκλειστική χρήση αυτού του τηλεγράφου και στη Γερμανία. Η εταιρία του Ζήμενς ασχολήθηκε στο εξής με την κατασκευή και εγκατάσταση βελτιωμένων εκδόσεων του τηλεγράφου Μορς και δημιούργησε τις οικονομικές προϋποθέσεις και για άλλες ηλεκτρομαγνητικές κατασκευές που προέκυψαν στα επόμενα χρόνια.  Η διάδοση του τηλεγράφου Μορς και η εγκατάσταση εκτεταμένων δικτύων δημιούργησε διάφορα τεχνικά προβλήματα. Αρχικά τοποθετούνταν τα χάλκινα καλώδια γυμνά στο έδαφος, αλλά λόγω της υγρασίας προέκυπταν βραχυκυκλώματα. Τα μονωτικά υλικά της εποχής, χαρτί, βαμβάκι κτλ. δεν εξυπηρετούσαν σημαντικά, γιατί κι αυτά καταστρέφονταν με την υγρασία και κάποια πολυκαιρία. Ο Wilhelm Siemens, αδελφός του Werner που εγκαταστάθηκε στην Αγγλία και άλλαξε το όνομά του σε William, βρήκε ένα υλικό, γκουταπέρκα, το οποίο σε υψηλές θερμοκρασίες είναι μαλακό και εύπλαστο και σε χαμηλές σκληρό και απρόσβλητο από την υγρασία. Το 1846 κατασκεύασε ο Ουίλιαμ Ζήμενς σε συνεργασία με τον Χάλσκε στο Αμβούργο μία πρέσα που ενσωμάτωνε χωρίς ραφή και διακοπές δύο χάλκινα σύρματα στη μάζα της γκουταπέρκας. Το 1847 τοποθετήθηκε ένα τέτοιο καλώδιο στο Βερολίνο σε μήκος 20 km με άριστα αποτελέσματα.