Μία εργασία, η οποία για την δική μου καθηγήτρια της Α'Γυμνασίου, ήταν καλή....
Η ΕΛΙΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η ελιά στη λογοτεχνία συνήθως υμνείται μέσα από ποιήματα γνωστών ποιητών.Τα ποιήματα αυτά μιλούν και υμνούν τους καρπούς του δέντρου αυτού, τα κλωνάρια του και γενικά το ίδιο το δέντρο. Κάποιοι από αυτούς τους ποιητές είναι: ο Ανδρέας Κάλβος, ο Άριστος Καμπάνης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Γιώργος Δροσίνης, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Παπαδιαμάντης και ο Γιάννης Ρίτσος.
Εμείς θα σας διαβάσουμε κάποια ποιήματα ορισμένων ποιητών με θέμα την ελιά.
Στα ομηρικά έπη, τα πρώτα ελληνικά ποιητικά κείμενα, το λάδι, έτσι που το ξέρουμε σήμερα, δηλαδή ως απαραίτητο συνοδευτικό του φαγητού, δεν το συναντάμε.
Το λάδι το βρίσκουμε βέβαια και στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια, αλλά η χρήση του είναι άλλη:
Στη 10η ραψωδία της Ιλιάδας ο Οδυσσέας κι ο Διομήδης επιστρέφουν στο στρατόπεδο ταλαιπωρημένοι από την αποστολή κατασκοπείας στη Τροία:
«Κι αφού λουστήκαν πια κι αλείφτηκαν καλά με λάδι, πήγαν και κάθισαν να φάνε...»
Και στην Οδύσσεια, ο Οδυσσέας διηγείται για τις περιποιήσεις που του παρείχαν οι νεράιδες στο παλάτι της Κίρκης:
«Αφού μ' έλουσε και μ' έτριψε με μυρωδάτο λάδι
μου φόρεσε πεντάμορφη χλαμύδα και χιτώνα...»
(K, 364)
Κι όταν η βασίλισσα των Φαιάκων ετοιμάζει την κόρη της Ναυσικά να πάει με τις δούλες στο ρέμα, να πλύνουν τα ρούχα :
«της έδωσε κι ένα δοχείο χρυσό, γεμάτο λάδι
ν' αλείψει αυτή κι οι σκλάβες της το σώμα τους, αφού λουστούνε...»
(Z, 79)
Κι όχι μόνο αυτό· ακόμα και τις χαίτες των αλόγων τις άλειφαν με λάδι, όπως λέει ο Αχιλλέας που οργανώνει αγώνες -και αγώνες αρματοδρομίας- προς τιμή του Πατρόκλου:
«μα τώρα εγώ με τα μονόνυχα άλογά μου
δε θα τρέξω
τι τέτοιο αρματηλάτη χάσανε, στον κόσμο ξακουσμένο,
που με νερό καθάριο ως τα 'λουζε, γεμάτος καλοσύνη
με λάδι τα περίχυνε κάθε φορά τις χαίτες...»
(Ψ, 281)
Μαθαίνουμε πως όχι μόνο ξέρανε τα ελαιόδεντρα, αλλά και πως τα καλλιεργούσαν κιόλας και τα χαίρονταν:
«Πώς ανασταίνει μ' έγνοια ολόδροση μικρή ελιά ο απόμαχος
σε τόπο απόμερο, που γύρω του νερά βρυσίζουν πλήθια,
πανώριο τρυφερό, κι οι αγέρηδες κάθε λογής φυσώντας
το ακρολυγούν, και στέκει κάτασπρο μέσα στον πλήθιο
ανθό του...»
Στη νέα ελληνική λογοτεχνεία συναντάμε το λάδι μόνο στο καντήλι και στο λυχνάρι. Την ελιά την συναντάμε ως περιουσιακό στοιχείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου