Ενότητα 2η, σελ. 14Ώστε ταιριάζει να θεωρούνται αυτοί πάρα πολύ ευτυχισμένοι, όσοι, αφού κινδύνευσαν για τα πιο σημαντικά και πολύτιμα αγαθά, είχαν αυτό το τέλος, χωρίς να εμπιστευτούν τον εαυτό τους στην τύχη ούτε να περιμένουν τον φυσικό θάνατο, αλλά επιλέγοντας τον ωραιότερο τρόπο να πεθάνουν. Γιατί κιόλας η μνήμη τους πράγματι παραμένει αγέραστη και η τιμή τους αξιοζήλευτη από την ανθρωπότητα˙ αυτοί πενθούνται βέβαια εξαιτίας της θνητής τους φύσης, ενώ εξυμνούνται σαν να είναι αθάνατοι χάρη στη γενναιότητά τους. Γιατί κιόλας ενταφιάζονται πράγματι δημοσίᾳ δαπάνῃ και καθιερώνονται προς τιμήν τους αγώνες ισχύος και πνεύματος και πλούτου, με την ιδέα ότι αυτοί που έχουν σκοτωθεί στον πόλεμο αξίζουν να δέχονται τις ίδιες τιμές με τους αθανάτους. Προσωπικά βέβαια τους καλοτυχίζω λοιπόν αυτούς για τον θάνατό τους και τους ζηλεύω και νομίζω ότι μόνοι αυτοί άξιζαν να ζήσουν περισσότερο από τους ανθρώπους, οι οποίοι, αφού έτυχε να έχουν θνητό σώμα, άφησαν πίσω τους αθάνατη μνήμη χάρη στη γενναιότητά τους.
Πηγή: Αρχαία Και Νέα
Παράλληλο Κείμενο, σελ. 101
Πρώτα απ’ όλα αντί για σύντομο χρόνο της ζωής τους αφήνουν στην αιωνιότητα αγέραστη δόξα, μέσα στην οποία τα παιδιά τους θα ανατραφούν έχοντας ένα φημισμένο όνομα και οι γονείς τους θα γηροκομηθούν απολαμβάνοντας το γενικό θαυμασμό, έχοντας για παρηγοριά στο πένθος τους τη δόξα αυτών. Έπειτα, χωρίς να δοκιμάζονται απο αρρώστιες στο σώμα και δίχως να έχουν λύπες στην ψυχή όπως αυτές που αντιμετωπίζουν οι ζωντανοί σε διάφορες περιστάσεις, απολαμβάνουν τις καθιερωμένες τιμές με μεγάλη τιμή και δόξα. Γιατί πώς δεν πρέπει να θεωρούνται ευδαίμονες αυτοί τους οποίους θάβει όλη η πατρίδα με δημόσια φροντίδα και που τους αγαπούν οχι μονο οι συγγενείς και οι συμπολίτες τους αλλά και όλος ο τόπος που πρέπει να ονομάζουμε Ελλάδα και που στο πένθος τους έχει συμμετάσχει το μεγαλύτερο μέρος της οικουμένης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου